آوار زخم

هر روز خورشید غروب می کند و خبری از بازگشت معشوقه، نیست... روزها را با خواندن روزنامه تلف می کند در حالی که کسی بی صبرانه منتظر است...

پیام/آوار

آوار زخم...

بی تفاوتی، فرومایه ترین پاسخ به احساس کسی است.

پیام/آوار

آوار زخم...

خاطره خوبی از انتخابات ندارم؛ میان عشق و پول، پول را انتخاب کرد و بین ماندن و رفتن، رفتن را انتخاب کرد و برای رسیدن به پول، با عجله بدون خداحافظی رفت. ومن چاره‌ای به جز احترام به انتخاب او ندارم...

پیام/آوار

آوار زخم...

از این همه دوری قلبم چنان تیر می‌کشد که رنگ چهره‌ام مثل برف سفید سفید می‌شود. و  گاهی چنان بهانه‌‌ می‌گیرد که روزگارم سیاه سیاه می شود...

پیام/آوار

آوار زخم...

همیشه دوستت دارم، این را دیگر نمی توانی ازم بگیری...

پیام/آوار

آوار زخم...

همیشه از معلم‌ها بدم می آمده، تنها یک معلم، مرا برای زمانی کوتاه دوست داشت. برعکس، من همیشه او را دوست داشته‌ام حتی روزهای که از من نارحت بود و نفریینم می‌کرد، باز دوستش می‌داشتم. همچنان به دوست داشتن‌اش ادامه می‌دهم. او تنها معلمی است که "عشق" را می شناسد.

روز معلم برای من فقط روز این خانم معلم خاص است...

پیام/آوار

آوار زخم...

معشوقه و کتاب دو بهانه و دو انگیزه زنده‌ماندنم هستند. بدون این دو خواهم مُرد. در نمایشگاه هر ساله‌کتاب با یک چشم دنبال کتاب و با چشم دیگر دنبال معشوقه‌ام هستم که شاید بعد از سال‌ها دوری و فاصله به طور تصادفی در آن شلوغی و در میان آوار زخم...

آدمی وقتی تمام زیبایی های جهان را در یک نفر خلاصه می کند، اشتیاقی دیگر برای دیدن جهان ندارد به جز دیدن همان یک نفر خاص و زیبا... دوستی برایم نوشت:«آفرین! در زیبایی روح به سان سقراط و در زیبایی جسم به سان آلکبیادس»...سالهاست که می دانم زیبایی چیست و زیبا کیست. اما نمی دانم چرا جهان به اندازه تو زیبا نیست...؟!

پیام/آوار

آوار زخم...

کسی که رفته است با اظهارعشق عاشق، با واژه ها و با گذشت زمان باز نخواهد گشت مگر اینکه ردپای خودش را بشناسد ردپای احساس و روح رنجیده اش را...

پیام/آوار

آوار زخم...

برای درمان زخمی از بازی های دوران کودکی، زخمی که هم اندوهم بود و هم آرزویم، دست به عملی انتحاری زدم. آنان که عشق را نمی شناسند، مدام می پرسند: «مگر قصد دارید، ازدواج بکنید؟»

 منتظر دیدنم در آینده ای نزدیک به شنبه هستند...

پیام/آوار

آوار زخم...